SF Happy Songkran’s Day

เนื้อเรื่อง

Happy Songkran’s Day

 

“ฮัลโหลแมวน้อยที่รักอยู่ไหนครับ” วาโยที่ว่างจากการทำงานก็โทรศัพท์หาสุดที่รักของตัวเองทันที

“เซนอยู่ห้อง พี่เก่งอยู่ไหนครับ เลิกงานหรือยัง?” ร่างบางของปฏิภาณตอบกลับคนรักอย่างนึกเป็นห่วง ก็แหมช่วงนี้ช่วงเทศกาลด้วยสิ คนเจ็บก็เยอะกว่าปกติเป็นธรรมดา

“ยังเลยครับ เออเซนวันนี้พี่อยู่เวรดึกนะ คงไม่ได้ไปหาเซนนะครับ” วาโยที่นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ตัวเองต้องอยู่เวรที่โรงบาลต่อเลยต้องรีบบอกให้อีกคนรู้ก่อนจะโดนงอน

“โอเคครับ ไม่เป็น คืนนี้เซนก็จะออกไปเล่นสงกรานต์กับเพื่อนเหมือนกัน” ปฏิภาณไม่ได้ว่าอะไร เพราะตัวเองก็แพลนที่จะไปฉลองสงกรานต์กับเพื่อนๆ อยู่แล้ว ‘ถ้าพี่เก่งมาก็ไม่ได้ไปน่ะสิ ดีแล้วที่ไม่มา555’ ปฏิภาณแอบดีใจอยู่ลึกๆ

“งั้นดูแลตัวเองดีๆ นะเซน ห้ามให้ใครลวนลามเข้าใจมั้ย พี่หวง” ประโยคที่เหมือนจะเป็นคำสั่งมากกว่าแสดงความห่วงใยออกมาจากปากของวาโย ‘ก็จะไม่ให้ห่วงให้หวงได้ยังไง ในเมื่อที่รักออกจะน่ารักน่าก(อ)ดขนาดนี้’ ประโยคต่อมาวาโยได้แต่คิดในใจไม่ได้บอกให้อีกคนรู้ตัว

“รู้แล้วคร้าบบบ พี่เก่งก็อย่าลืมทานข้าวด้วยนะครับ แล้วเดี๋ยวเจอกันนะครับ” หลังจากรับปากกับคนรักแล้ว ก็ไม่ลืมที่จะสั่งให้อีกคนทานข้าวด้วย ก็ชอบยุ่งจนลืมทานข้าวทุกทีนี่นะ

“ครับผม พี่ทำงานต่อละนะ พี่รักเซนนะครับ” ก่อนวางสายวาโยก็ไม่ลืมที่จะบอกรักคนรักเหมือนที่เค้าทำทุกครั้ง

“รักเหมือนกันนะครับ” ปฏิภาณก็ตอบกลับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มทันที หลังจากวางสายปฏิภาณก็จัดการกับตัวเองทันที ไม่ว่าจะเตรียมอุปกรณ์สำหรับการเล่นน้ำในคืนนี้ ร่วมไปถึงเสื้อผ้าที่จะใส่ในคืนนี้ด้วย แต่เสื้อผ้าที่เลือกนี่แหละ ปฏิภาณไม่รู้ตัวสักนิดว่ามันจะนำมาซึ่งอันตรายบางอย่างแก่ตัวเองในภายหน้าหรือไม่ เมื่อถึงเวลาที่นัดไว้กับเพื่อนเจ้าตัวจึงเริ่มออกเดินทางและเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน จนถึงเวลาก็แยกย้ายกันกลับ

-เช้าวันใหม่-

“หาววววว  เหนื่อยชะมัดเลย เอ๊ะ วันนี้หยุดนี่หว่าไปหาเซนดีกว่า” วาโยที่เพิ่งตื่นนอนจากความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน บ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูมาเล่นก่อนที่จะลุกไปจัดการธุระส่วนตัวเพื่อไปหาคนรัก

“ไอ้แมวอ้วนนนน!!!” วาโยโวยวายขึ้นทันที ที่เห็นรูปในIGของเพื่อนคนรัก ก็จะไม่ให้โวยวายได้ยังไงไหว เค้าอุตส่าบอกแล้วนะว่าให้ดูแลตัวเองอย่าให้ใครมาลวนลาม แต่ดูเสื้อที่อีกคนใส่ไปเล่นน้ำซิ เสื้อขาวพอโดนน้ำเข้าหน่อยมันก็บางแนบเนื้อจนเห็นไปไหนต่อไหนแล้ว ‘หน็อยยย จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ยเซน ได้ หึหึ!’ วาโยที่รู้สึกโมโหคนรักอยู่ไม่น้อย ได้คิดอะไรบางอย่างออกจึงจัดการกดโทรศัพท์หาคนรักทันที

“อื้อ ครับ ว่าไงพี่เก่งโทรมาหาเซนแต่เช้ามีไรป่ะครับ” ปฏิภาณรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงติดงัวเงียนิดๆ ก็แน่ล่ะเพิ่งได้นอนตอนเกือบเช้าเองนี่นะ

“มี มีเยอะด้วย นี่ยังไม่ตื่นใช่มั้ย?” วาโยตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้แสดงออกว่าล้อเล่นแต่อย่างไร ทำให้อีกคนรู้สึกแปลก แต่ด้วยความที่ง่วงนอนจึงไม่ได้ใส่ใจอะไร

“ครับ ง่วงมากกก” ปฏิภาณตอบไปตามความรู้สึกที่เป็นอยู่ อยากจะนอนต่อใจจะขาดแล้ว

“หึ ดี งั้นนอนไปเลยนะครับ นอนเยอะๆ เพราะเดี๋ยวพี่ไปหา เซนอาจจะไม่ได้นอนเลยก็ได้” อีกครั้งที่คำพูดของวาโยทำให้อีกคนแปลกใจ แต่ก็นั่นแหละง่วงนอนยังไงก็ขอนอนก่อนละกัน

หลังจากวางสายวาโยเลยดูรูปต่อ แต่ก็ถึงกับโมโหอีกครั้ง เพราะเจอรูปคนรักตัวเองอีกแล้ว ‘ให้ตายเหอะ!! นี่ไปเล่นสงกรานต์ หรือไปยั่วเสือยั่วจระเข้ที่ไหน ทำไมมันถึงได้อะไรขนาดนี้’ หมดทันทีกับความอดทน ว่าจะรอให้อีกคนนอนเต็มอิ่มซะก่อนแล้วค่อยไปเคลียร์ แต่เจอแบบนี้ไปหลายๆ รูปก็ไม่ต้องรอมันแล้ว จบความคิดวาโยก็ลุกขึ้นจัดการกับตัวเอง และตรงไปหาคนรักที่คอนโดทันที

เมื่อมาถึงวาโยก็จัดการไขกุญแจเข้าไปในห้องทันทีโดยไม่เคาะเรียกคนข้างในเลย เมื่อเข้ามาให้ห้องแล้ว วาโยก็ตรงไปที่ห้องนอนของคนรักทันที

“เซนตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”  เมื่อเจออีกคนกำลังหลับอยู่ ไม่รอช้าที่วาโยจะปลุกให้ลุกขึ้นมาคุยกัน

“โอ้ยยย!! อะไรพี่เก่ง เซนง่วงเซนจะนอน” ปฏิภาณลุกขึ้นมาโวยวายทันที เมื่ออยู่ๆ อีกคนก็บุกมาปลุกกันถึงเตียงขนาดนี้

“มาเคลียร์กันให้รู้เรื่อง นี่อะไร?” ถามพร้อมยื่นโทรศัพท์ไปให้อีกคนดู

“รูป -0-” ตอบไปตามที่เห็นไม่ได้จะกวนอะไรเลยจริงๆ แต่อีกคนดูจะไม่พอใจกับคำตอบเท่าไหร่นัก

“เมื่อวานก่อนไปเล่นน้ำพี่บอกว่าไง ไม่ให้ใครลวนลามใช่มั้ย แล้วงไอ้ที่เซนแต่งตัวไปขนาดนี้ อย่าบอกพี่นะว่ามันไม่มีใครทำอะไรเซน!!!” วาโยขึ้นเสียงใส่อีกคนด้วยความโมโห ก่อนจะใจเย็นลงเพราะไม่อยากทะเลาะไปมากกว่านี้

“โหยยย พีเก่งอย่าโกรธเซนเลยนะครับนะๆๆๆ เซนขอโทษ ก็เซนไม่ทันคิดนี่นา” ปฏิภาณบอกกับคนรักอย่างอ้อนๆ 

“ไม่ทันคิด หรือตั้งใจอยากจะใส่ บอกพี่มาตามความจริง แล้วพี่จะไม่โกรธ” วาโยพยายามที่จะพูดกับอีกคนอย่างใจเย็น ก็อย่างที่บอกไม่อยากทะเลาะ เอาเวลาทะเลาะไปทำอย่างอื่นดีกว่า

“กะ ก็ตั้งใจนิดนึง แหะๆ” ปฏิภาณตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ

“แล้วรู้มั้ยว่าไอ้ที่ใส่ไปแบบนั้นไม่ต่างอะไรกับการที่เซนถอดเสื้อเล่นเลย หื้ม?” คำถามของวาโยทำให้ปฏิภาณรู้สึกแปลกๆ แต่ก็พยายามไม่คิดอะไร

“โถ่ พี่เก่งอย่าโกรธเซนเลยนะๆๆๆ พี่เก่งให้เซนทำไรเซนยอมหมดเลย แค่พี่เก่งไม่โกรธเซนนะครับนะๆ” อีกฝ่ายจะหายโกรธหรือยังไม่รู้แต่ปฏิภาณก็เลือกที่จะง้อไว้ก่น เพราะถ้าเกิดพี่เก่งของเค้าโกรธขึ้นมาล่ะก็เรื่องใหญ่แน่

“พี่ไม่โกรธก็ได้ แต่พี่จะบอกเซนว่า...” วาโยเงียบไปก่อนจะค่อยเดินเข้ามาหาปฏิภาณที่ยืนอยู่ข้างเตียงและค่อยๆ ดันอีกคนให้ล้มลงนอนบนเตียง

“ทุกส่วนในร่างกายของเซน ไม่ว่าใครหน้าไหน มันก็ไม่มีสิทธิ์ได้สัมผัสนอกจากพี่...เข้าใจมั้ยครับ?” จบคำวาโยไม่รอให้อีกคนตอบคำถามของตัวเอง เค้าก็ประกบปากลงไปทันที จากอ่อนโยนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ

“อะ อื้อ อื้มมมม” ร่างบางครางประท้วงเมื่อเริ่มหายใจไม่ทัน

“ถอดให้พี่ดูคนเดียวก็พอนะครับ” วาโยกระซิบที่ข้างหูปฏิภาณก่อนจะลงถอดเสื้อนอนตัวบางออก โดยที่อีกคนก็ไม่ขัดขืนแต่อย่างไร มือหนาเริ่มลูบไล้ไปตามร่างกายของร่างบาง จนร่างบางเริ่มครางออกมา สร้างความพึ่งพอใจให้กับร่างหนาเป็นอย่างมาก เมื่อร่างบางไม่ขัดขืน ร่างหนาจึงค่อยๆ ไล้ริมฝีปากไปตามร่างกายขาวผ่องของร่างบาง ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ยอดอกสีสวย

“อ๊ะ พะ พี่เก่ง อื้มมม”  ร่างบางครางแผ่วกับสัมผัสที่คนรักมอบให้ ก่อนที่บทรักที่ร้อนแรงของทั้งคู่จะเริ่มขึ้น

“อ๊ะ อ๊า พี่เก่ง ตะตรงนั้น อื้มมมมม!!” ร่างบางครางไม่หยุดกับสัมผัสเร่าร้อนนั้น

“พี่ใกล้แล้วเซน อ๊าาาาาาาาาา” ร่างหนาครางลั่น ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างร่างบาง ที่ตอนนี้ยังหอบไม่หาย

“จำไว้นะ อย่าให้ใครสัมผัสเซนอีก แม้แต่ปลายเล็บพี่ก็ไม่ชอบ” วาโยว่าอย่างอ่อนโยน ก่อนจะจูบเบาๆ ที่หน้าผากของปฏิภาณ และปฏิภาณก็เข้าสู่ห่วงนิทราไปเพราะความง่วงบวกกับเหนื่อยกับกิจกรรมเมื่อครู่....

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!! อันนี้จะโดนแบนป่ะ คงไม่หรอกมั้ง จะบอกว่าตอนแรกจะจัด NC ให้แบบเต็มๆ แต่คือมันแต่งยากมาก!! และด้วยความที่ง่วงนอนแบบสุดๆ เลยเอาไปแค่นี้พอนะคะนะ ส่วนNC รอฟิคเรื่องยาวแล้วกันนะ เดี๋ยวจัดให้ 555  

SF ตอนนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้เลย ถ้าขาดพี่เซนที่ใส่เสื้อขาวแนบเนื้อไปเล่นน้ำ จะตายเถอะตอนเห็น 55555 ใครเข้ามาอ่านก็ฝากเม้นด้วยนะคะ จุ๊บๆ เจอกันเรื่องยาว และSF ตอนหน้า

สวัสดีปีใหม่ไทยทุกคนด้วยนะคะ ^^